حضرت عبدالعظیم (ع) روایت مى کند، مولایم امام رضا (ع)، براى من پیام فرستاد و فرمود: سلام مرا به دوستانم برسان و به آنان بگو، راهى را براى نفوذ و تسلط شیطان بر خود باز نگذارند، آنان را به راستگوئى در سخن و اداى امانت وادار کن و همچنین به آنان دستور بده، در مسائل پوچ و بیهوده بحث و جدال را ترک نموده و سکوت اختیار کنند و باز به آنان دستور بده، به سوى هم روى آورند، با هم معاشرت کنند و به دیدار یکدیگر رفته، ارتباط برقرار نمایند؛ زیرا این عمل موجب تقرب و محبوبیت نزد من مى گردد!
اى عبدالعظیم! دوستان و یاران من نباید، وقت خود را صرف مخالفت و سرکوبى همدیگر نمایند. من با خود عهد کرده ام، هر کس مرتکب اینگونه اعمال مخرب و هستى سوز شود، و حتى یکى از دوستان مرا مورد خشم و ناراحتى قرار دهد، از خدا بخواهم، او را در دنیا گرفتار سخت ترین عذابها کند و در آخرت نیز از زیانکاران باشد!
این مطلب را هم، براى آنان توضیح بده که، خداوند نیکوکاران آنها را آمرزیده و از بدکاران آنها هم در گذشته است، مگر کسانی که شرک آورده یا موجب تجاوز و اذیت به یکى از اولیاء و دوستان من شده، یا عداوت و کینه آنان را در دل داشته باشند؛ زیرا چنین گناهانى را پروردگار نمى آمرزد، مگر اینکه از کار زشت خود بازگشت واقعى نمایند و آن را جبران کنند، وگرنه روح ایمان از قلب آنان می رود و از دایره ولایت ما خارج مى شود و از آن بهره اى نخواهد برد، و بدانکه من، از آثار شوم چنین گناهان و لغزشهاى خطرناکی به خدا پناه می برم![۱]
