اوباما چه گفت؟
دشمن به ناتوانی خود اذعان دارد؛ چرا قدر داشته های خود را نمی دانید؟
به قلم: احمد شیرازی *** وبلاگ دلنوشته های سربازی برای ولایت
وقتی مصاحبه ی اوباما با جفری گلدبرگ از بلومبرگ ویو را می خواندم؛ دو حس متضاد درونم شکل گرفته بود؛ احساس افتخار و تاسف!
می دیدم، عزت را و حسرت می خوردم از ندیدن ها.
می بالیدم، به برتریها و خجل بودم از وادادگی ها.
احساس غرور می کردم و سر افکنده بودم از تحقیر ها.
و متاسف بودم!
متاسف برای شیخ حسن و استراتژی سازش. متاسف برای اعتدال و عدم باورِ داشته های خویش. متاسف برای تدبیر و ندیدن برتری های ایران. متاسف برای خط سازش، چرا که توان شنیدن پیروزی ها را، از راس هرمِ دشمن ندارد.
فارغ از صحبت های حمایتی اوباما نسبت به خط سازش، که بیانش بماند در مقاله ای جدا؛ چقدر باید مغلوب بود؛ تا فتوحات خود را ناچیز شمرد؟ سراسر صحبتهای رئیس جمهور امریکا، بیان ضعف بود و ضعف بود و ضعف؛ و شرح قدرت ایران بود و عظمت ایران و شوکت ایران.
اوباما می گوید:
"با توجه به اینکه من فرمانده کل قویترین ارتش روی زمین هستم، فکر می کنم می توانم قضاوت کنم که آیا [مشکل ایران با اقدام سریع] از طریق نظامی قابل حل است یا خیر"
و بعد با خفت جواب می دهد: "حرف من این است که بسیار بهتر است اگر ما این مسئله را از طریق دیپلماتیک حل کنیم." به زبان ساده یعنی نمی توانیم با ایران از در جنگ وارد شویم.
سپس با اشاره به طرح کنگره برای تحریم بیشتر ایران می گوید: "حتی در فیلمهای قدیمی وسترن و گانگستر هم هر کسی تفنگ خود را برای یک لحظه زمین می گذارد... اما در وسط اتاق و در جریان مذاکرات یک دفعه شروع به تیراندازی نمی کنید"!
مگر تا بحال هویج امریکایی ها را بدون چماق دیده اید؟ اگر امریکایی ها می توانستند تیر اندازی کنند نمی کردند؟ اساساً اگر امریکایی ها می توانستند با اقدام نظامی، مشکل خویش [ایران] را رفع کنند؛ چه احتیاجی به مذاکره داشتند؟
اما چه سود که نمی بینند واضحات را.
مگر نه اینکه دور تا دور ایران پایگاه نظامی دارند؟ مگر نه اینکه اول زبان زورشان بلند است؟ مگر به تعداد کثیر سربازهایشان، برتری نظامی، اشراف اطلاعاتی و ... خود نمی بالند؟ چرا به ایران حمله نمی کنند؟
نه تنها به ایران، که توان حمله به دوستان ایران را هم ندارد؛ و در این را تنها توجیه می کند و توجیه! وقتی گلدبرگ از اوباما می پرسد: " سوال من این است که اسد باید چه کاری انجام دهد که واکنش نظامی به رهبری آمریکا را ایجاب کند؟" و جواب می شنویم:
"وقتی شما ارتشی حرفه ای [سوریه] که خیلی مجهز است و تحت حمایت دو کشور بزرگ قرار دارد، کشورهایی که منافع زیادی در سوریه دارند"
به راستی این دو کشور که اوباما بزرگشان می خواند؛ کدامند؟ به غیر از ایران و روسیه؟ بله، اوباما از ایران با عنوان کشوری بزرگ یاد می کند؛ ولی خط سازش، امریکا را یگانه کدخدای جهان می نامد و تنها راه را، توافق با کدخدا!!!!!!!
و در ادامه می گوید: "ما تلاش می کنیم به روسیه و ایران فشار بیاوریم و به آنها نشان دهیم که به نفعشان نیست که در جنگی دائمی درگیر باشند.[جنگ سوریه]" به راستی اگر امریکایی ها توان دخالت نظامی در سوریه را داشتند؛ لختی تامل می کردند؟
و جالبتر عذر بدتر از گناه اوباما است: "برای این منظور نیاز به مجوز بین المللی است. ما مجوز سازمان ملل متحد را برای این کار نداریم. کنگره نیز مجوز نداده است"
اشتباه نکنید. این همان امریکایی است که با تکبر می گفت "ما نیازی به مجوز شورای امنیت جهت دخالت در عراق نداریم! و تاریخ مصرف سازمان ملل را تمام شده می خواند." امروز امریکای خود برتربین در مقابل کدام کشور، چنین خار و ذلیل شده؟
"برخی می گویند ایران در سوریه برنده شده است. من از این حرف خنده ام می گیرد" و سپس به پرت و پلا گویی افتاده و مدعی می شود:
" سوریه دوست اصلی ایران در دنیای عرب بود و عضوی از اتحادیه عرب بود اما اکنون به یک ویرانه تبدیل شده است. این وضع برای ایران دردناک است. حزب الله که در واقع نائب و عامل اصلی ایران در منطقه است، و جایگاهی بسیار قدرتمند در لبنان داشت، اکنون هدف حملات تندروهای سنی است. این وضع برای ایران خوب نیست"
قطعاً ویرانی سوریه برای ایران ضرر است، قطعاً تحلیل نیروی حزب الله و درگیری او با دشمنی غیر از صهیونیست ها باعث خسران است. اما در برابر از دست داده ها باید؛ داشته ها را ملاک قرار داد. سوریه با آنکه زخمی است، ولی هنوز عضوی از مقاومت است، هنوز دشمن اسرائیل خبیث است، هنوز دستش روی ماشه هزاران موشک نشانه رفته بسوی تل آویو و حیفا و دیمونا و ... است. و این عین شکست امریکا در سوریه است.
هنوز هم صهیونیستها از قدرت و توان حزب الله واهمه دارند، و این عین پیروزی محور مقاومت است.
و نهایتاً اوبامای مغرور که دایم از گزینه های روی میز دم میزند؛ تیر خلاص را به مغزهای کودن! شلیک می کند: "ما باید مطمئن شویم آنچه انجام می دهیم اوضاع را وخیمتر نکند یا در حالیکه مشکلات زیادی در داخل کشورمان داریم و وظایف و مسئولیتهای بین المللی زیادی در خارج داریم، کاری که انجام می دهیم ما را در اقدام جسورانه بزرگ دیگری گرفتار نکند"
حال بزرگترین سوال اینجا است. با تمام برتری های نظامِ اسلامی، چرا ضعف؟ چرا سازش؟ چرا مغلوب بودن در مقابل حریفی ذلیل؟ چرا توافقی سراسر همراه با عقب نشینی؟ دشمن به صراحت به برتری های ما اقرار می کند و بر ضعف هایش معترف است.
چرا نباید قدر داشته های خود را بدانید.
